Oei, ik groei!

De laatste week waggel ik heen en weer, van en naar het ziekenhuis. Steeds kom ik het kamertje binnen met een glimlach. Iets wat verbaasde gezichten zie ik steeds weer tot mij gericht. Ik voel mij prima en ik wil niets liever dan telkens een stapje verder komen. Steeds een stapje dichterbij onze liefdesbaby. Die gedachte zorgt ervoor dat ik het kan dragen. Het viel mij allemaal tot nu toe mee. Vergeleken met de pijn van de endometriose was dit een eitje. De hoofdpijn en de opvliegers, ik nam het voor lief.

Wat was ik blij dat het einde van het tweemaal per dag prikken het einde naderde. Eindelijk konden we dan onze liefdesbaby echt gaan creëren. Nog even volhouden. Om eerlijk te zijn was ik er ook aan toe. Of beter gezegd, mijn lichaam was er aan toe. Op de echo was goed te zien dat mijn follikels goed groeiden. Niet alleen daar is het te zien maar ook mijn lichaam veranderd. Ik voel mij een opgeblazen Dik Trom. Mijn zeer platte buik is verruild voor een gevoelige buik met kleine rode vlekjes en is nu een waar bolletje.

Het moment was daar. In alle vroegte reden we naar het ziekenhuis. Om nogmaals te mogen wegsmelten bij het beeld dat mijn lichaam werkt. Meteen kwam er een in beeld. De grootste van allemaal. Helemaal klaar. Helaas waren de overige zes nog niet helemaal klaar. Toch nog een keer spuiten. Iets wat teleurgesteld keerde ik naar huis. Het prikken is nu gevoeliger dan ooit. Toch raapte ik mij bij elkaar en liet ik mij nogmaals prikken.Vandaag lag ik weer in de stoel. Dit keer een ander ziekenhuis en een andere gynaecoloog. Iets wat gespannen. Gelukkig was daar vrijwel meteen het verlossende antwoord. Ik ben er klaar voor. Het waren er nog steeds zeven. Vier in mijn ene eierstok en drie in mijn andere. De rest is allemaal te klein en tellen niet mee. Ik ben blij en opgelucht. Zeven, een geluksgetal. Het is mij gelukt! ' ' De punctie kan gepland worden hoorde ik door de kamer galmen'.Wel had ik een endometriose cyste maar dat is tot nu toe onschuldig. Ik sprong van de stoel. Blij en gespannen stond ik in het 'pashokje'. We konden eindelijk gaan plannen. Ik heb het (tot nu toe) overleeft.

Alles werd in werking gesteld. Er werd een telefoontje gepleegt met het andere ziekenhuis waar de punctie plaats zal gaan vinden. Zondag om negen uur zal de punctie plaats gaan vinden. De nodige papieren, pijnstillers en afspraken werden er bijgepakt en gemaakt. Een fijn gesprek werd er gevoerd. Ik was er ondersteboven van. Het komt nu toch wel erg dichtbij. Eenmaal thuis moesten we even bijkomen. Het is echt waar. Vanavond om tien uur moeten we nog een keer spuiten, na 22 dagen is dit het einde.

Laat mij nu maar echt groeien!

Onze liefdesbaby, dichterbij dan ooit.